|
De Panzerfaust (letterlijk "pantservuist",
was een goedkoop, terugslagloos
Duits
antitankwapen uit de
Tweede Wereldoorlog. Het bestond uit een
klein, weg te gooien, voorgeladen
terugslagloos kanon — de lading werd dus
niet door een raket aangedreven, zoals vaak
wordt gedacht.
bron
De Panzerfaust had voor zijn tijd een erg
goed doorslagvermogen. Dat had men bereikt door
als explosief
cycloniet te gebruiken, een krachtige maar
bij vorst instabiele springstof. Om te voorkomen
dat de kop in de winter al bij het afvuren zou
exploderen, was het cycloniet
gestabiliseerd met
bijenwas. Door de haastige productie in
oorlogsomstandigheden liet de kwaliteit nog al
eens te wensen over en voortijdige explosies
waren niet zeldzaam. Het wapen kreeg hierdoor
een slechte reputatie bij de troepen.
|
 |
Er werden omdat de technologie zich ontwikkelde
verschillende verbeterde versies geproduceerd.
Het grote probleem met de oorspronkelijke
massaproductieversie, de Panzerfaust 30
uit augustus 1943 met een gewicht van 6,9 kg,
was dat het operationeel bereik, zoals de naam
al aangaf, slechts dertig meter bedroeg. Dertig
meter (per seconde) was ook de
aanvangssnelheid en als de granaat door een
geknielde soldaat recht naar het doel geschoten
zou worden, zou die al na luttele meters de
grond inslaan. Men was dus gedwongen in een
forse boog te schieten en na een dertigtal
meters werd de kans om zelfs een tank te raken
verwaarloosbaar klein. De effectieve dracht (50%
trefkans) was maar een schamele twintig meter.
Daarbij kwam dat de schutter voor zijn eigen
veiligheid een afstand van minstens tien meter
tot het doel moest houden. Het wapen kon dus
slechts in een nauw bereik gebruikt worden. |
 |
aan het einde van de oorlog werden niet
alleen soldaten getraind voor het gebruik van de
panzerfaust, maar ook burgers. Dit geeft de
wanhoop van Duitsland weer. |